W liście do Efezjan apostoł Paweł wymienia pewne cechy osobiste, które jeśli zastosujesz do swojego życie będziesz wspaniałą osobą:
Dlatego odrzuciwszy kłamstwo: niech każdy z was mówi prawdę do bliźniego, bo jesteście nawzajem dla siebie członkami. Gniewajcie się, a nie grzeszcie: niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce! Ani nie dawajcie miejsca diabłu! Kto dotąd kradł, niech już przestanie kraść, lecz raczej niech pracuje uczciwie własnymi rękami, by miał z czego udzielać potrzebującemu. Niech nie wychodzi z waszych ust żadna mowa szkodliwa, lecz tylko budująca, zależnie od potrzeby, by wyświadczała dobro słuchającym. I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia. Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważenie – wraz z wszelką złością. Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie.
(Ef 4, 25-32)
Wyobraź sobie, że jesteś taki:
- Zawsze szczery – nie kłamiesz, aby chronić swoją reputację, uniknąć kłopotów lub konfliktu – mówisz prawdę.
- Nie gniewasz się – możesz się złościć, ale zawsze jest to rozsądne, nigdy nie nadużywasz swoich emocji.
- Całkowicie godny zaufania – nigdy nie bierzesz czegoś, co nie należy do ciebie np.: nigdy nie zasługujesz na uznanie za coś, co zrobił ktoś inny.
- Hojny dla innych – ciężko pracujesz, aby zarobić trochę pieniędzy, a potem oddajesz tyle ile możesz potrzebującym.
- Wypowiada słowa, które budują innych – nigdy nie jesteś powodem rozłamu wśród innych, zawsze mówisz dobrze o innych.
- W pełni oddany Bogu – całym sercem przyjmujesz jego misję odkupienia świata.
- Nie poddaje się grzeszności – nie pozwalasz by gniew zaczął kontrolować twoim życiem, nie kłócisz się o przewagę nad innymi, nigdy nie mówisz o ludziach za ich plecami.
- Miły, serdeczny – wybaczysz tym którzy cię skrzywdzili.
Wyobraź sobie, że ktoś z nas byłby taki. Wyobraź sobie, że spotkałeś kogoś takiego. Wyróżnialiby się spośród wszystkich innych! Taka osoba byłaby podobna wręcz do nikogo, z kim się kiedykolwiek spotkałeś. Nie potrzeba dużo myśleć, aby zrozumieć, że istnieje duża luka pomiędzy tym, kim jesteśmy, a tym kim chcielibyśmy być. Cały czas zauważamy tę lukę.
- W szkole – gdy ktoś wyśmiewa się z kogoś innego i śmiejemy się, gdy wiemy, że nie powinniśmy.
- W samochodzie – gdy ktoś odcina nas od ruchu ulicznego, a my jesteśmy tak wściekli!
- W pracy lub w domu – gdy ktoś cię krytykuje i nie możesz przestać o tym myśleć przez kilka dni lub tygodni.
- Z przyjaciółmi – kiedy próbujesz zrzucić winne na kogoś innego, zamiast przeprosić go za to, lub obwiniasz kogoś innego.
W życiu codziennym tyle razy widzimy tę lukę. Czasami zastanawiamy się, co jest z nami nie tak. A czasami wątpimy, czy kiedykolwiek naprawdę się zmienimy. Ale powód, dla którego Paweł maluje ten wspaniały obraz tego, kim jesteśmy lub bardziej kim powinniśmy być, nie ma sprawić, abyśmy czuli się źle. Ale żeby dać nam nadzieję. Porzućcie swoje stare ja i przyjmijcie to, co najlepsze dla Boga.
Jak to wszystko osiągnąć? Paweł mówi, że skrucha jest drogą, którą powinniśmy kroczyć, aby stać się osobą, którą Bóg chciał żebyśmy było. Musimy nauczyć się pokutować za nasze grzechy i naśladować Jezusa (czy musimy stawać się chrześcijanami na 100%). Wiec starajmy się porzucić swoje stare ja i przejść do lepszego życia, jakie Bóg ma dla nas przygotowane.