#JestemWolny [36] Praktyki religijne pomocą osobom uzależnionym – część 2
„Istnieją dobre teorie biologiczne uzależnienia. Nie brak i psychologicznych. Jednak bez dostrzeżenia w uzależnieniu problemu braki miłości (czyli duchowej strony problemu) nic nie zrozumiemy i nijak nie pomożemy. Możemy szpikować kogoś farmakologicznymi wynalazkami i odnieść ograniczone sukcesy. Możemy poddać go terapii i też cieszyć się nawet może większymi sukcesami. Jednak u kresu wszelkich wysiłków padnie pytanie o miłość, o prawdę, o sens. Chcąc kogoś uratować, musimy mu ofiarować sens, a zatem miłość czyli siebie”[1].
Bez odpowiednich duchowych przeżyć, bez nauki modlitwy, nie da się dopełnić terapii. Tylko Miłość jest twórcza, reszta jest przygotowaniem jej miejsca. Dlatego słuszną rzeczą jest, aby osoby które zajmują się pomaganiem w tej dziedzinie starały się uzupełnić swoją wiedzę i umiejętności, a także rozwinąć się w takich dziedzinach jak: etyka, filozofia mistyki, teologia życia wewnętrznego, antropologia filozoficzna, metafizyka[2].
Niezwykłością człowieka jest to, że nie jest on rzeczą czy organizmem zdeterminowanym instynktami lub popędami. Człowiek jest osobą, czyli kimś świadomym siebie i wolnym. Właśnie dlatego w każdej sytuacji może zająć inną niż dotąd postawę wobec siebie i życia. Może aż tak diametralnie zmienić swoje nastawienie do ludzi i świata, że zaskoczy wszystkich: nawet samego siebie. Jedynie w świecie rzeczy istnieją nieodwracalne zmiany (…). Ale w świecie osób nie ma sytuacji nieodwracalnych, gdyż osoba „tam w środku siebie” może okazać się silniejsza od dramatycznej przeszłości i od wysokich swoich słabości. Aby to jednak było możliwe, błądzący człowiek potrzebuje osobistego cierpienia, które uczy odróżniania dobra od zła. Potrzebuje też doświadczenia bezwarunkowej i mądrej miłości, gdyż tylko taka daje siłę, by człowiek mógł w radykalny sposób zmienić samego siebie. Tylko miłość doświadczona od Boga za pośrednictwem ludzi może w jednej chwili stworzyć błądzącego na nowo!”[3]
[1] K. Wojcieszek, Duchowość w terapii narkomanii?, w: Remedium nr 11, Warszawa 2001, s. 17.
[2] Por. Tamże, s. 17.
[3] M. Dziewiecki, Cierpienie, miłość i przemiana, czyli syn, który powraca, w: Świat problemów nr 4, Warszawa 2007, s. 14.