Zadaniem przed jakim staje obecnie Kościół jest pomoc osobom, które uzależniły się, aby potrafiły przeciwstawić się uzależnieniu i odzyskać wolność. „Ewangelizacja i wszelka posługa duszpasterska Kościoła zmierza ostatecznie do tego, by człowiek mógł żyć w świętości i wolności dzieci Bożych. Chrystus wzywa nas do czujności i do nawrócenia. Jego Ewangelia jest jednak przede wszystkim Dobrą Nowiną o zbawieniu: wskazuje drogę nowego życia i chce nas wszystkich zafascynować jej pięknem. Chrystus przyszedł, aby nikt z ludzi nie zginął lecz miał życie wieczne i abyśmy Jego radość mieli w sobie w całej pełni (por. J 17, 13)”[1].
Szczególną rolę w realizacji tego zadania, posiada parafia, która jest prawdziwą szkołą dojrzałego życia. Szczególne znaczenie ma katechizacja, bowiem umożliwia ona oddziaływanie wychowawcze o charakterze długoterminowym, ciągłym oraz dostosowanym do wieku i sytuacji konkretnej grupy dzieci lub młodzieży. Kapłan lub katecheta świecki staje się przewodnikiem, który własnym życiem wskazuje najbezpieczniejszy sposób postępowania wobec uzależnienia[2].
Również w pomocy terapeutycznej powinno znaleźć się miejsce dla działalności Kościoła, gdyż powinna ona obejmować sferę duchową pacjenta i przemianę jego filozofii życia. Duchowość to niezwykła sfera, która umożliwia człowiekowi zrozumienie samego siebie i odkrycie sensu własnego życia. Tak rozumiana duchowość jest możliwa dzięki zdolności człowieka do spojrzenia na samego siebie oraz doświadczenia samego siebie nie z częściowej jedynie perspektywy, lecz z perspektywy całej swojej rzeczywistości. Duchowość zaczyna się dopiero wtedy, gdy człowiek zastanawia się nad własną tajemnicą. Istotą duchowości jest pytanie o to, kim jest człowiek, skąd pochodzi i dokąd zmierza oraz w oparciu o jakie więzi i wartości może dotrzeć do celu swego życia. Dojrzała duchowość staje się centralnym systemem kierowania życiem, brak duchowości prowadzi do różnych form uzależnień i zniewoleń. Uzależnienie jest zawężeniem pragnień, a rozwój duchowy to ich odzyskanie, to nowy stan świadomości i nowy sposób istnienia. Człowiek staje się wtedy zdolny robić, odczuwać i wierzyć w to, czego poprzednio zupełnie nie potrafił. W tym wszystkim uzależnionemu powinien pomagać doradca duchowy[3].
[1] M. Dziewiecki, Konferencja dla młodzieży na temat warunków trzeźwego stylu życia, w: Przesłanie nadziei, Przewodnik dla duszpasterstwa trzeźwości, Warszawa 1993, s.162.
[2] Por. M. Dziewiecki, Nowoczesna profilaktyka uzależnień, Kielce 2000, s. 165-166.
[3] Por. M. Dziewiecki, Zagrożeni alkoholem chronieni miłością, Częstochowa 2007, s. 134-139.