#JestemWolny [32] Praktyczna walka z uzależnieniem od Internetu – część 3
„Znaczące z perspektywy całościowej pomocy osobie uzależnionej oraz jej rodzinie jest podejmowanie stałej współpracy zespołów pomocy socjalnej zarówno z ośrodkami terapii uzależnień, poradniami odwykowymi ale również poradniami zdrowia psychicznego oraz kuratorami sądowymi. Dzięki dotarciu do wszystkich możliwych instytucji pomocowych oraz prawnych osoba uzależniona otrzymuje pełną oraz specjalistyczną pomoc medyczną, terapeutyczną, prawną”[1].
Dużą pomocą w wychodzeniu z uzależnienia jest współpraca z rodziną pacjenta. Uznawana jest ona jako ważny aspekt w terapii uzależnieniowej młodzieży, gdyż zwiększa szansę uzależnionego na zerwanie z nałogiem, daje możliwość naprawy zaburzonych relacji z członkami rodziny. Polega to na spotkaniach, podczas których członkowie rodziny poznają się na nowo, uczą się wzajemnego rozwiązywania konfliktów[2].
W profilaktyce uzależnień od komputera i Internetu ważną rolę do odegrania mają rodzice i nauczyciele. Jako główne zasady profilaktyki należy przyjąć następujące normy:
– zdecydowany zakaz korzystania z Internetu dla dzieci do lat 12 bez nadzoru rodziców,
– stosowanie zasady: najpierw obowiązki, a potem rozrywka,
– proponowanie innych form spędzania wolnego czasu,
– poświęcenie dziecku więcej czasu i zainteresowanie się jego problemami,
– wprowadzenie od czasu do czasu całkowitej abstynencji od komputera i Internetu,
– mogą być dozwolone programy w Internecie, które mają wyraźnie pozytywne wartości edukacyjne,
– każdy program edukacyjny kierowany do dziecka powinien być przedtem sprawdzony przez rodziców lub nauczycieli,
– lektury szkolne nie powinny być oglądane w Internecie, lecz przeczytane z książek w całości,
– szkoła powinna zająć się w większym stopniu edukacją medialną. Uczniowie powinni być uświadamiani o ujemnych skutkach niekontrolowanego korzystania z Internetu,
– edukacja medialna powinna stać się oddzielnym przedmiotem, obejmującym nie tylko pozytywne aspekty mass mediów, lecz także negatywne, szkodliwe skutki ich nadużywania,
– zagrożenia komputerowo-internetowe oraz innych mediów dla rozwoju osoby i zdrowia powinny być znane wszystkim, którzy maja jakikolwiek wpływ na kształtowanie wartości i postaw oraz właściwy rozwój osoby[3].
Również środki społecznego przekazu, maja swoja rolę w profilaktyce. Są swoistym ośrodkiem sprawowania skutecznej władzy wychowawczej w odniesieniu do chłopców i dziewcząt. Mass media, zwłaszcza programy telewizyjne oraz czasopisma przeznaczone dla dzieci i młodzieży, w znacznym stopniu kształtują filozofie życia oraz postawę młodego pokolenia. Integralna profilaktyka uzależnień zakłada solidarne współdziałanie różnych środowisk na rzecz kształtowania wśród młodych abstynenckich postaw. Odpowiedzialna postawa środków społecznego przekazu jest bardzo potrzebna i może być wyjątkowo skuteczna. Mądry program telewizyjny nadany w porze największej oglądalności może zdziałać więcej dobrego niż setki spotkań profilaktyków z uczniami w szkołach[4].
Duża liczba uzależnień, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży, wskazuje na konieczność wprowadzenia do szkół edukacji medialnej. Nauczenie dzieci i młodzieży racjonalnego korzystania z mediów elektronicznych oraz zapobieganie uzależnieniom w tej dziedzinie staje się jednym z najważniejszych zadań wychowawczych w rodzinie i szkole. Trzeba jednak pamiętać, że młodzi ludzie mogą się uczyć wolności tylko wtedy, kiedy żyją wśród dorosłych, którzy w dojrzały sposób posługują się swoją wolnością[5].
[1] E. Różycka, Działania Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Częstochowie na rzecz osób uzależnionych od alkoholu, w: materiały z XVII Sympozjum Duszpasterzy Katolickich Ośrodków i Wspólnot pomagających ludziom uzależnionym, Praca wśród młodzieży z blokowisk zagrożonej narkomanią, 6-7 listopada 2009 r., s. 34.
[2] Por. A. Długosz, Narkomania – ucieczka donikąd. Co robić aby chronić dzieci i młodzież przed uzależnieniami, Częstochowa 2007, s. 80.
[3] Por. C. Cekiera, Uzależnienie od komputera i mediów, w: Problemy alkoholizmu nr 2-3, Warszawa 2005, s. IX.
[4] Por. M. Dziewiecki, Nowoczesna profilaktyka uzależnień, Kielce 2000, s. 172-173.
[5] Por. J. Chwaszcz, M. Pietruszka, D. Sikorski, Media, Lublin 2005, s. 148.