Jezus powiedział do swoich uczniów: ”Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka”. Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce pobłogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.
Autor: św. Łukasz – Syryjczyk pochodzący z Antiochii, lekarz (Kol 4, 14), towarzysz i współpracownik Pawła Apostoła
Czas powstania Ewangelii:przedział czasowy od 80 do 90 roku.
Miejsce spisania:Według Hieronima i Grzegorza z Nazjanzu Ewangelia powstała w Grecji, według innych świadectw – w Aleksandrii lub Rzymie.
Adresaci:Chrześcijanie pochodzenia pogańskiego, co potwierdza treść ewangelii, w której autor konsekwentnie opuszcza to, co mogłoby razić i nie interesować nawróconych z pogaństwa; wyjaśnia też terminy, zwyczaje i święta żydowskie.
Główna myśl dzieła:Misterium paschalne, Królestwo Boga i Ducha Świętego, uniwersalizm Dobrej Nowiny i nowej reguły życia, której wykładnią jest Ewangelia Zbawiciela. Dla ewangelisty historia zbawienia przyjmuje 3 okresy: 1. Czas Izraela- proroctwa
i przygotowanie do pełni zbawienia, sięgające aż do Jana Chrzciciela; 2. Czas działalności mesjańskiej Jezusa, tzw. środek czasów – czas zbawienia; 3. Czas Kościoła- czas misji apostolskiej, dawania świadectwa, prześladowań.
Miejsce zdarzenia: Jerozolima, Jezus wyprowadził swoich uczniów ku Betanii
Bohaterowie: Jezus Chrystus, uczniowie Chrystusa
Kontekst: Uczniowie poznali Chrystusa przy łamaniu chleba. Jezus objawia się po raz ostatni.
W chwili, w której Jezus wstępuje do nieba, pozostawia Apostołom misję dawania o Nim świadectwa w Jerozolimie, w całej Judei i Samarii, aż po krańce ziemi oraz głoszenia wszystkim narodom nawrócenia i odpuszczenia grzechów.
Zarówno w Ewangelii, jak i w Dziejach Apostolskich ewangelista Łukasz łączy ściśle z Wniebowstąpieniem temat świadectwa: Wy jesteście świadkami tego. To wy oznacza przede wszystkim apostołów, którzy byli z Jezusem. Po nich to świadectwo – można by rzec oficjalnie, to znaczy związane z urzędem – przechodzi na ich następców: biskupów i kapłanów. Ale to wy dotyczy także wszystkich ochrzczonych i wierzących w Chrystusa. Każdy wierzący człowiek świecki – mówi dokument soborowy –powinien być wobec świata świadkiem zmartwychwstania i życia Pana Jezusa i znakiem Boga żywego(Lumen gentium, nr38).
Jezus nie jest już obecny wśród ludzi w taki sposób jak wówczas, gdy chodził drogami Palestyny. Po zmartwychwstaniu ukazał się niewiastom i uczniom w swoim ciele uwielbionym. Potem zaprowadził Apostołów ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich (…), rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Jednak odchodząc do Ojca, Chrystus nie oddalił się od ludzi. Pozostaje zawsze wśród swoich braci i tak jak obiecał, towarzyszy im i prowadzi przez swego Ducha. Jego obecność jest teraz innej natury.
Wniebowstąpienie jest nie tylko ostatecznym i uroczystym wywyższeniem Jezusa z Nazaretu ale również gwarancją wywyższenia, wyniesienia do chwały ludzkiej natury.
Karty Pisma Świętego mówią o niebie jako o miejscu wiecznej szczęśliwości bez smutku i boleści, gdzie radości nasze, nikt nam nie zdoła odebrać. Wiele razy mówił o niebie Chrystus. Zaznaczył nawet w domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Zaś św. Paweł powiedział: ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. Każdy z nas ma szansę na niebo. Czy się nad tym zastanawiam? Czy robię coś w tym kierunku aby tam być? Czy nosisz w sobie pragnienie nieba?
A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jeruzalem, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.