Normy moralne ukazują człowiekowi, jak powinien postępować. „We wszystkich okresach historii występuje zjawisko odrzucania norm moralnych i wartości duchowych. Odnotowujemy jednak istotne różnice pomiędzy poszczególnymi epokami ze względu na zakres i sposób negowania podstawowych norm i wartości. Gdy chodzi o zakres, to zwykle mieliśmy w dziejach do czynienia z odrzucaniem niektórych jedynie norm czy wartości, a czyniły to na ogół pojedyncze osoby czy małe grupy ludzi, od których większość społeczeństwa się dystansowała. Gdy chodzi natomiast o sposób odrzucania norm i wartości, to na ogół w historii czyniono to w sposób ukryty, bez afiszowania się z tego typu postawami czy przekonaniami”[1].
Podstawowym powodem odrzucania norm moralnych jest fakt, iż po grzechu pierworodnym człowiekowi jest łatwiej czynić zło, które go krzywdzi, niż dobro, którego pragnie. Gdyby łatwiej było czynić dobro niż zło, to nikt
z ludzi nie negowałby norm i wartości oraz nie wyrządzałby sobie krzywdy[2].
Moralność jest to ogólny obowiązek, który określa relacje między ludźmi, z samym sobą. Jest to wymaganie, które jest wyzwaniem dla człowieka, obowiązuje ono nie ze względu na sankcje, ale z tego powodu, że skierowane jest do człowieka jako bytu, który jest wolny i rozumny. Jeżeli człowiek stosuje się do tych wymagań, działa dobrze, jeżeli zaś przekracza je, wtedy czyni zło[3]. Rzeczą podstawową dla prawa naturalnego jest zdolność człowieka do zadawania sobie pytań, między innymi pytania, co zamierza zrobić, co jest dobre, słuszne i sprawiedliwe. Prawo naturalne jest wewnętrznym ukierunkowaniem sumienia, nie zaś czymś narzuconym przez jakiś autorytet[4].
Cdn.
[1] M. Dziewiecki, Wychowanie w dobie ponowoczesności, Kielce 2002, s. 31.
[2] Por. M. Dziewiecki, Odrzucenie norm moralnych i wartości duchowych, w: Trzeźwymi bądźcie nr 6, listopad/grudzień, 2000, s. 33.
[3] Por. J. Kowalski, Moralność, w: Jan Paweł II, Encyklopedia Nauczania Moralnego, Radom 2005, s. 339-340.
[4] Por. B. Haring, Moralność jest dla ludzi, Warszawa 1978, s. 144-165.