Wielu z nas zastanawia się, jak wygląda życie młodego człowieka, w tym przypadku chłopaka po skończonej szkole średniej i zdanej maturze, który postanowił oddać się na wyłączność Panu Bogu i wstąpić do Seminarium Duchownego.
Mogę Wam szczerze powiedzieć z własnego doświadczenia, że jest to droga piękna, choć wymagająca. Potrzeba wiele samodyscypliny i samozaparcia, by zniszczyć w sobie starego człowieka, a przyoblec się w nowego – jak to powiada św. Paweł. Ale do rzeczy.
Kleryk lub inaczej alumn to student Seminarium Duchownego, który przygotowuje się w przyszłości do posługi duchownego.
W większości Seminariów w Polsce adept do kapłaństwa odbywa sześcioletnią formację intelektualno-duszpasterską, opartą o studia filozoficzno-teologiczne.
Formacja ta ma cztery wymiary:
- duchowy
- ludzki
- intelektualny
- duszpasterski
Ad 1. Formacja duchowa polega przede wszystkim na codziennym uczestnictwie w Eucharystii, na adoracji Najświętszego Sakramentu i na modlitwie według planu dnia a także na osobistej modlitwie.
Ad 2. Formacja ludzka polega na odkrywaniu samego siebie, swoich wad i zalet; na empatii wobec drugiego człowieka, a także na wzajemnej pomocy i życzliwości. Formacja ta też jest realizowana przez różne koła zainteresowań, które działają we wspólnocie, a mogą to być np.: koło misyjne, koło sportowe, działalność w Ruchu Światło-Życie, CARITAS, Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży, Kleryckim Kręgu Harcerskim, kole „Pro Life” itp.
Ad 3. Formacja intelektualna w głównej mierze dotyczy zgłębiania wiedzy z zakresu filozofii przez dwa pierwsze lata, a następnie z zakresu teologii przez kolejne cztery lata. Należy wspomnieć, że każde Seminarium jest afiliowane do danej Uczelni wyższej. W naszym przypadku jest to Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II w Lublinie. Zwieńczeniem studiów jest osiągnięcie tytułu magistra teologii.
Ad 4. Formacja duszpasterska polega na dążeniu do świadomej i przesiąkniętej miłością służby względem Kościoła i wszystkich bliźnich. Aktywne zaangażowanie duszpasterskie świadczy o dojrzałej osobowości chrześcijańskiej i stanowi widoczny znak rozwoju tożsamości kapłańskiej.
Widzimy więc analogię do formacji grupy ministranckiej; tam także można wyróżnić formację duchową, grupową i intelektualną (w sensie poznawania teorii liturgii, zasad wiary itp.).
Kleryk, postępując na drodze formacji ku kapłaństwu, otrzymuje kolejno na trzecim roku strój duchowny, następnie posługę lektora, na czwartym roku posługę akolity, na piątym pierwsze święcenia, tj, święcenia diakonatu.
Diakon to osoba już duchowna, która ma uprawnienia do głoszenia ewangelii, odprawiania nabożeństw, udzielania sakramentu chrztu, odprawiania pogrzebów, może udzielać błogosławieństwa.
Natomiast zwieńczeniem sześcioletniej formacji seminaryjnej jest obrona pracy magisterskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, a także otrzymanie święceń kapłańskich z rąk biskupa Ordynariusza.
Kolejny etap to już bezpośrednia służba Bogu i społeczności w wyznaczonej parafii. Wyświęcony ksiądz staje się wikariuszem. Służba w wikariacie trwa ok. 10-12 lat. W tym czasie ksiądz wikariusz nabywa praktycznych umiejętności posługi kapłańskiej, zapoznaje się z częścią gospodarczo-ekonomiczną parafii, uczy w szkole, udziela sakramentów, zajmuje się młodzieżą, chorymi, głosi Słowo Boże.
Okres wikariatu poszczególni księża odbywają w kilku parafiach, gdzie ich bezpośrednim przełożonym jest ksiądz proboszcz. Na kolejnym etapie, po kilkuletniej służbie wikariatu, ksiądz zostaje mianowany proboszczem.