Telefony komórkowe są obecnie nieodłącznym atrybutem współczesnego człowieka. Posiadanie ich daje poczucie wolności, bezpieczeństwa i niezależności, a dysponowanie nieustannie dzwoniącym aparatem podnosi status społeczny użytkownika. Jeżeli jednak rodzice nie zatroszczą się o normalne korzystanie z telefonu u swoich dzieci, może to skończyć się uzależnieniem. Symptomami uzależnienia są:
– przywiązywanie wagi do posiadania telefonu,
– nierozstawanie się z nim ani na chwilę,
– używanie telefonu podyktowane czynnikami emocjonalnymi
i społecznymi,
– odczuwanie przymusu nieustannego kontaktowania się z kimś,
– usprawiedliwianie swojego uzależnienia bezpieczeństwem, wygodą, nudą oraz smutkiem,
– twierdzenie, że telefon jest pośrednikiem i najważniejszym narzędziem codziennych kontaktów
z innymi, wybierając połączenia telefoniczne czy SMS-y zamiast realnej rozmowy. [1]
„Wśród osób, dla których telefon staje się problemem, możemy wyszczególnić kilka grup, tj.:
- cierpiących na „zespół wyłączonego telefonu” – osoby takie pilnują, żeby zawsze był włączony i sprawny, bo „ktoś może zadzwonić”;
- uzależnionych od SMS-ów;
- uzależnionych od gier znajdujących się w telefonie;
- uzależnionych od nowych modeli telefonów;
- „ekshibicjonistów”, którzy posługują się telefonem tak, żeby wszyscy ich widzieli i słyszeli”. [2]
„Jako że uzależnienie od „komórki” jest tzw. nowym uzależnieniem – niewiele jest patologii rozpoznawanych i analizowanych, badania przeprowadzane w dziedzinie jego leczenia i zapobiegania mu są rozwinięte w niewielkim stopniu. Łatwo można odgadnąć, że na rozwój tej patologii najbardziej narażona jest młodzież. Oczywistym jest jednak fakt, że każdy z nas zachowuje się inaczej teraz niż w czasach pozbawionych rarytasu telefonii komórkowej. Można zapanować nad tym uzależnieniem i nauczyć się korzystać z telefonu w sposób poprawny. Logicznym postępowaniem jest ograniczenie korzystania z „komórki”. Osoba uzależniona powinna spróbować celowo zostawiać telefon w domu i walczyć z napływem niepokoju, atakującego chwilę po zamknięciu drzwi. Pomóc może też umieszczanie aparatu poza zasięgiem wzroku i ograniczanie myśli krążących wokół niego. Kolejnym krokiem może być powstrzymanie się od wykonywana połączeń innych niż te konieczne. Uzależnieni od telefonu odczuwający nieustanną potrzebę komunikacji za jego pomocą powinni kontrolować swoje pociągi i próbować się ograniczać – wyłączać go, na początek na kilka godzin dziennie, aż do osiągnięcia kontroli nad stanem niepokoju oczekiwania. W przypadku uzależnienia od telefonii komórkowej jest podobnie jak w przypadku innych uzależnień behawioralnych. Leczenie przewiduje terapię, podczas której pacjent podejmuje pogłębioną pracę nad problemami, które stanowią fundament uzależnienia”. [3]
Ogromną rolę do odegrania mają rodzice, którzy muszą nauczyć swoje dzieci odpowiedniego korzystania z telefonów, a jeżeli widzą wymienione wyżej symptomy, muszą natychmiast zareagować tak, aby nie było za późno.
Drodzy rodzice, jeżeli wydaje się wam, że kupując waszemu dziecku telefon komórkowy, będziecie mieli z nim kontakt cały czas, uważajcie, żeby nie stało się odwrotnie, żeby całym światem waszego dziecka nie stał się telefon i to, co z nim związane.
[1] Por. http://www.narkotyki.pl/nietypowe-uzaleznienia/uzaleznienie-od-telefonu/ – pobrano dnia 28.X.2010 roku.
[2] Por. B. T. Woronowicz, Uzależnienia, Geneza, terapia, powrót do zdrowia, Warszawa 2009, s. 520.
[3] http://www.janochy.pl/Inne_uzaleznienia_Uzaleznienie_od_telefonu_pl.shtml – pobrano dnia 28.X.2010 roku.