#JestemWolny [34] Zadania doradcy duchowego wobec osoby uzależnionej

Do zadań, spoczywających na doradcy duchowym w ra­mach terapii uzależnień należy:

– pomaganie uzależnionym w tym, by uświadomili sobie, że uzależnienie nie jest sprawą przypadku, wynikło ono bowiem z próby szu­kania emocjonalnej ulgi czy chwilowej przyjemności miłości, wolności i odpowiedzialności,

– pomaganie uza­leżnionym, by odkryli, że tylko w sferze duchowej jest możli­we nauczenie się nowej, dojrzałej postawy życiowej. Człowiek, który jest pozbawiony sfery duchowej, nie rozumie samego siebie. Nie jest też w stanie wyjść poza logikę ciała i emocji, czyli poza logikę tych wymiarów człowieczeństwa, które oparte są na popędach i nastrojach, w których najłatwiej można utracić wolność oraz popaść w różnorodne formy uza­leżnień,

– towarzyszenie uzależ­nionym, aby lepiej zrozumieli samych siebie i nauczyli się dojrzalszej niż dotąd postawy życiowej,

– towarzyszenie uzależnionym w osiąg­nięciu dojrzałości religijnej. Istotą religijności jest przyjaźń z Bo­giem, który jest mądrą, wychowującą miłością, a najważniejszym sprawdzianem dojrzałej religijności jest uczenie się takiej właśnie miłości,

– przygotowanie osoby uza­leżnionej do kontaktu z ruchami samopomocy, z duszpasterzami i wspólnotą wierzących, a więc ze środowiskami, w których pacjenci będą mogli kon­tynuować swój rozwój religijny i duchowy oraz będą mieli szansę mądrze czuwać nad własną wolnością[1].

Zagrożeniami w formowaniu sfery duchowej, z którymi może zmierzyć się kapłan w pracy z uzależnionymi są:

– nazywanie duchowością tego, co w rzeczywistości nią nie jest[2], jest to groźba zastąpienia duchowości jej namiastką,

– zadowalanie się nieduchownymi odpowiedziami na pytania duchowe[3], mamy tu do czynienia  z iluzją duchowości, a nie z duchowością. Błędna postawa będzie prowadzić do bolesnych emocji, a to wiąże się z ryzykiem powstania uzależnienia[4].