#GodneUwagi – Paweł, apostoł Chrystusa

„Paweł, Apostoł Chrystusa”  to historia dwóch mężczyzn. Lekarza – Łukasza, który ryzykuje życie za każdym razem, gdy udaje się do Rzymu, aby odwiedzić Pawła uwięzionyego w najciemniejszej, najczarniejszej celi więziennej Nerona. Zanim zostanie wydany wyrok śmierci na Pawła, Łukasz postanawia napisać kolejną „książkę” (dzisiaj znamy ją pod nazwą Dzieje Apostolskie), która szczegółowo opisuje początki „Drogi” i narodziny tego, co stanie się znane jako Kościół. Ale Neron jest zdeterminowany, by pozbyć się w Rzymie wszystkich chrześcijan i nigdy nie waha się przed ich egzekucją w najśmielszy możliwy sposób.

Niektórymi sposobami uśmiercania chrześcijan przez cesarza Nerona było: publiczne podpalanie na ulicach, wbijanie na pal, obdzieranie ze skóry, dawanie ich lwom na pożarcie w rzymskich „cyrkach”. Nerona nie widzimy w dalszych akcjach filmu, ale nie przeszkadza to, żeby zauważyć, że ma on na celu z zadziornością przedstawić wczesne chrześcijańskie męczeństwo wielu ludzi, na których właśnie został zbudowany Kościół.

Paweł jest związany w łańcuchy i mogłoby się wydawać, że toczy on walkę z ludźmi, którzy go prześladują, którzy pragną wyrządzić mu krzywdę, jednak walka Pawła jest wewnętrzna. Przeżył tak wiele – chłosty, ukamienowanie, głód, pragnienie i zimno – a jednak, czekając na spotkanie ze śmiercią, prześladuje go cień jego przeszłych złych czynów. Doszedł do wniosku, że przeżył całe swoje życie w taki sposób, że nic nie osiągnął, nie zostawiając po sobie nic, z czego mogłyby skorzystać przyszłe pokolenia. Sam w ciemności zastanawia się, czy został zapomniany… i czy ma siłę, by dobrze zakończyć.

Chciałbym jeszcze przytoczyć słowa wielkiego papieża Leona XIII z encykliki „Diuturnum illud”

„Pierwsi chrześcijanie postawili nam pod tym względem wzór znakomity; z największą niesprawiedliwością i okrucieństwem prześladowani przez pogańskich cesarzy, nigdy nie przestali się zachowywać posłusznie i ulegle; wydawało się wprost, iż tamtych srogość chcą przemóc własną pokorą (…) Inna sprawa była, gdy cesarze przez swoje dekrety lub pretorzy przez swoje groźby chcieli ich zmusić do sprzeniewierzenia się wierze chrześcijańskiej lub innym obowiązkom: w takich chwilach woleli zaiste odmówić posłuszeństwa ludziom niż Bogu. Wszakże i w podobnych okolicznościach dalecy byli od tego, aby jakikolwiek wszczynać bunt i majestat cesarski obrażać, a jednego tylko żądali, aby wolno im było swoją wiarę otwarcie wyznawać i być jej niezachwianie wiernymi. Poza tym nie myśleli o żadnym buncie, a na tortury szli tak spokojnie i ochoczo, że wielkość ich ducha brała górę nad wielkością zadawanych im mąk”.