Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus znad Jordanu, a wiedziony był przez Ducha na pustyni czterdzieści dni, i był kuszony przez diabła. Nic przez owe dni nie jadł, a po ich upływie poczuł głód. Rzekł Mu wtedy diabeł: “Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi, żeby stał się chlebem”. Odpowiedział mu Jezus: “Napisane jest: „Nie samym chlebem żyje człowiek”. Wówczas powiódł Go diabeł w górę, pokazał Mu w jednej chwili wszystkie królestwa świata i rzekł do Niego: “Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego, bo mnie są poddane i mogę je dać, komu zechcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje”. Lecz Jezus mu odrzekł: “Napisane jest: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”. Zawiódł Go też do Jerozolimy, postawił na szczycie narożnika świątyni i rzekł do Niego: “Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół. Jest bowiem napisane: „Aniołom swoim da rozkaz co do ciebie, żeby cię strzegli, i na rękach nosić cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień”. Lecz Jezus mu odparł: “Powiedziano: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”. Gdy diabeł dopełnił całego kuszenia, odstąpił od Niego do czasu.
Autor:św. Łukasz – Syryjczyk pochodzący z Antiochii, lekarz (Kol 4, 14), towarzysz i współpracownik Pawła Apostoła
Czas powstania Ewangelii: przedział czasowy od 80 do 90 roku.
Miejsce spisania: Według Hieronima i Grzegorza z Nazjanzu Ewangelia powstała w Grecji, według innych świadectw – w Aleksandrii lub Rzymie.
Adresaci: Chrześcijanie pochodzenia pogańskiego, co potwierdza treść ewangelii, w której autor konsekwentnie opuszcza to, co mogłoby razić i nie interesować nawróconych z pogaństwa; wyjaśnia też terminy, zwyczaje i święta żydowskie.
Główna myśl dzieła: Misterium paschalne, Królestwo Boga i Ducha Świętego, uniwersalizm Dobrej Nowiny i nowej reguły życia, której wykładnią jest Ewangelia Zbawiciela. Dla ewangelisty historia zbawienia przyjmuje 3 okresy: 1. Czas Izraela- proroctwa i przygotowanie do pełni zbawienia, sięgające aż do Jana Chrzciciela; 2. Czas działalności mesjańskiej Jezusa, tzw. środek czasów – czas zbawienia; 3. Czas Kościoła- czas misji apostolskiej, dawania świadectwa, prześladowań.
Miejsce zdarzenia:pustynia, Jerozolima
Bohaterowie:Jezus Chrystus, diabeł
Kontekst: Jezus po chrzcie w Jordanie, udaje się na pustynię.
Św. Łukasz pisze: Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus, znad Jordanu i przebywał w Duchu na pustyni (…). Nic w owe dni nie jadł, a po ich upływie odczuł głód. I właśnie ten głód Chrystusa stanowi okazję do pierwszej pokusy, którą Jezus dopuścił. Jest rzeczą bardzo ważną, aby zastanowić się nad faktem, że Jezus przyjmuje kuszenie. Ten, który na brzegu Jordanu stanął w jednym szeregu z grzesznikami przyjmującymi chrzest, na pustyni potwierdza, że pragnie wyzwolić człowieka od grzechu, nawiązując głęboką solidarność z grzesznym człowiekiem. Jezus dlatego przyjmuje doświadczenie kuszenia.
Diabeł kusząc Jezusa najpierw nawiązuje do pożądliwości ciała. Korzystając z wyczerpania postem, szatan podsuwa Jezusowi następującą myśl: Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi, żeby stał się chlebem – oczywiście w tym celu, abyś mógł zaspokoić swój głód. Chodzi tutaj o potrzebę naturalną. Jednakże szatan nadaje tej naturalnej potrzebie pokarmu charakter pokusy.
Po pierwsze nieudanej próbie skuszenia Jezusa diabeł wyprowadza Jezusa w górę, aby pokazać Mu w jednej chwili wszystkie królestwa świata. W tej propozycji kryje się łatwość władzy i taniego autorytetu. Z tym jest związany jednak warunek polegający na tym, że Jezus ma upaść i oddać pokłon diabłu. Taki warunek Jezus kategorycznie odrzuca nie wchodząc z diabłem w żaden kompromis. Jezus mówi: Napisane jest: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz. Jezus ponownie przytacza słowa z 6 rozdziału Księgi Powtórzonego Prawa, które występują w bezpośrednim kontekście głównego wyznania wiary Izraela zwanego Shema Izrael. Jezus przez całkowite posłuszeństwo woli Ojca realizuje swoim życiem cytowane przez siebie słowa.
Diabeł prowadzi Jezusa do Jerozolimy. Stawia Go na narożniku świątyni, mówiąc: Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół! Jest bowiem napisane: Aniołom swoim rozkaże o Tobie, żeby Cię strzegli, i na rękach nosić Cię będą, byś przypadkiem nie uraził swojej nogi o kamień. Szatan, aby skusić Jezusa do ulegnięcia powołuje się na słowa z Psalmu 91 (90) i ubiera swoją pokusę w pozory bezgranicznego zaufania Bożej Opatrzności, podpartego chęcią szukania rozgłosu wśród ludzi: Patrzcie, oto rzucił się z wysokości narożnika świątyni i nic mu się nie stało!… Pułapka diabła jest aż nazbyt widoczna. Szatan, pokonany już dwukrotnie za pomocą Pisma Świętego, sam próbuje nim się posłużyć, ale otrzymuje odpowiedź niepodważalną: Powiedziano: nie będziesz wystawiał na próbę Pana Boga swego.
Zauważ, że szatan zaczyna kusić Jezusa w chwili Jego fizycznego kryzysu, gdy poczuł głód. Czy nie przeżywam obecnie jakiegoś kryzysu? Czy nie mam ochoty się poddać? Pamiętaj też, że serce człowieka nie znosi pustki. Jeżeli nie ma w nim Boga, dobra i miłości, to zapanuje w nim zło. Taki właśnie błąd popełnia dzisiaj wielu ludzi. Zaniedbują pogłębianie swojej wiary, a w zamian szukają namiastek. Tym samym uchylają drzwi swego serca dla złego ducha.
Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz.